In Jufblikt kijk ik als toekomstig leerkracht op verschillende vraagstukken die het hedendaags onderwijs bezighoudt. Deze week: Het lerarentekort in het basisonderwijs.
Als toekomstig leerkracht word ik dagelijks herinnerd aan het lerarentekort wat blijft toenemen in het basisonderwijs. Op de PABO wordt het lerarentekort vaak besproken in de colleges en op de stage gebeuren er dingen om mij heen die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Hoe kijk ik als 2e jaars pabostudent op dit probleem?
Maak je maar geen zorgen
Op de introductiedag van de eerstejaars pabo vertelde het hoofd van de pabo dat wij ons ‘geen zorgen hoefden te maken om de toekomst’. Toen ik dat hoorde voelde ik me verzekerd en veilig. Ik zal immers over 4 jaar meteen aan de slag kunnen in het basisonderwijs. Deze rooskleurige zin kwam vaak terug in de colleges en gesprekken met docenten van de pabo.
Hierdoor zag ik mijn juffentoekomst positief in, mede door de docenten van de school. Maar naarmate de tijd vorderde maakte ik kennis met de harde realiteit van het onderwijs.
De gamechanger: Stagelopen
De docenten op de pabo noemden tijdens de colleges weleens het woord ‘werkdruk’. Ik had als 18-jarig geen duidelijk beeld van dit begrip. Maar tijdens mijn stage maakte ik kennis met het begrip, en leuk bleek het niet. Om mij heen zag ik de leraren, die met passie voor de klas stonden, bezwijken onder de hoeveelheid werkzaamheden. Ik kon als student van de pabo niet veel meer doen dan helpen met nakijken en het begeleiden van groepjes leerlingen.
Hierdoor leden de leerkrachten niet alleen onder de werkdruk. Maar ook wij, studenten van de pabo, kregen te maken met het lerarentekort. Verschillende medestudenten werden voor de klas gezet als de leerkracht ziek was. Ikzelf werd vooral gebruikt als klassen assistent en miste soms de benodigde begeleiding.
Knutselclub de pabo
Buiten de stage en de colleges om waren daar ook de vele nieuwsberichten die mijn aandacht trokken. De ene staking na de andere werd gevoerd door leerkrachten op het Malieveld. Op foto’s waren spandoeken te zien met kreten als: ‘Juf = Boos’ en ‘Stamp met je voeten, doe je handen in je zij, een eerlijk salaris willen wij!’.
Die kreten snapte ik als toekomstig docent, ik had het met eigen ogen gezien. Maar de regering deed niks en liet het onderwijs in de steek. Ook op de pabo bleef het erg stil over het lerarentekort en de werkdruk. In de colleges werden onderwerpen als ‘Hoe lees je dit kinderboek leuk voor in groep 3?’ topprioriteit en de echte zaken bleven onbesproken.
Toekomstige juf = Boos
Aan het begin van de pabo werden wij gerustgesteld door het hoofd van de pabo met de woorden ‘Maak je maar geen zorgen!’. Hoe graag ik deze zin ook wil geloven, dat lukt mij nu niet. Ik maak mij zorgen over de toekomst van mijn medestudenten en mij, maar vooral ook die van de leerlingen.
Ik, toekomstig leerkracht, ben boos. Boos op de laconieke manier waarop er wordt omgegaan met de (toekomstige) leerkrachten en de werkdruk. Ik ben ontzettend gemotiveerd om aan de slag te gaan als juf. Maar toch vraag ik mij af of ook de regering gemotiveerd is om iets te veranderen. Daarom vraag ik aan zowel de regering als de pabo’s in Nederland om na te denken over een oplossing. Want volgens mij moeten jullie eerst de topprioriteiten op een rijtje hebben. Voordat je eerstejaars pabostudenten iets leert over voorlezen, toch?
Meer blogs lezen van mij? Laatst schreef ik een blog over de PABO in vogelvlucht en Hoe word ik een leerkracht?
