Op de PABO aan de Hanze Hogeschool in Groningen begin je in het 2e semester met stagelopen. Tijdens het stagelopen kwam ik erachter dat het onderwijs ook écht mijn vak is. Totdat ik een muziekles moest geven in groep 3, die liep helemaal in de soep.
Voorbereiding is het halve werk
In het 2e semester van jaar 1 moest ik voor het cluster ‘Kunst&Cultuur’ verschillende culturele lessen geven, waaronder muziek. Ik zou de les geven wanneer ook mijn werkplekbegeleider langs zou komen om mij te beoordelen. Vol goede moed begon ik met de voorbereidingen van het lied ‘Ei, ei’. Het vrolijke liedje ging over Pasen en de leerlingen konden tijdens het zingen van ‘Ei, ei’ verschillende muziekinstrumenten gebruiken. Ik had alles stap voor stap uitgewerkt en was er helemaal klaar voor, kom maar op!
Zingen maar
Mijn werkplekbegeleider kwam de klas binnen, dat was voor mij het moment om mijn les te beginnen. Zonder dat de leerlingen ook maar enige idee hadden wie die nieuwe vrouw bij ons in de klas was, begon ik vol enthousiasme mijn les. De songtekst, die ik al met de leerlingen had gezongen in een andere muziekles, verscheen op het bord. Ik zong als enigste met volle borst het liedje ‘Ei, ei’.
Tijdens poging 2 deden de leerlingen iets beter hun best, ik vond het tijd voor de muziekinstrumenten. Ik rolde de kar vol instrumenten naar binnen en de kinderen keken verwonderd toe. De leerlingen kregen allemaal een trommel, drumsticks of koe-bel.
22 muzikanten
Tijdens het zingen van het vrolijke lied mochten de leerlingen gebruik maken van de muziekinstrumenten. Wanneer we klaar waren met zingen moesten ze deze op de grond neerleggen. Een jongetje vroeg tijdens het neerleggen tussen neus en lippen door:
Mag ik de trommel ook op schoot houden?
Jongetje van 7
Zondert t twijfelen zij ik ‘Ja, natuurlijk!’, vervolgens zag ik het gonzen door de klas en na een minuut zaten alle 22 leerlingen met de trommel of koe-bel op schoot. Tijdens de uitleg begonnen er steeds meer leerlingen geluid te maken met het muziekinstrument en voordat ik het wist was al mijn zeggenschap in de groep verdwenen. De de muziekles veranderde geleidelijk in een uit-de-hand-gelopen kinderfeestje.
Huilend op de WC
Toen mijn coach (de juf van groep 3) het na 5 minuten genoeg vond greep ze in. Ze verhief haar stem en de trommelende, kakelende, schreeuwende en rennende leerlingen keken verschrikt op. De leerlingen moesten de instrumenten inleveren en er kwam abrupt een einde aan de muziekles met het lied ‘Ei, ei’. Mijn coach keek me aan met ongeloof in haar ogen en fluisterde ‘neem maar even tijd voor jezelf’. Ik liep de klas uit, naar de WC, en kwam 10 minuten later de klas binnen met rode ogen.
Vooral leerzaam
Toen de leerlingen om 14:00 naar huis gingen was het voor mij tijd om de les te bespreken met mijn werkplekbegeleider. Ze begon de feedback met: ‘Wat bleef jij rustig’. Ze had de zin nog niet uitgesproken of ik barstte wéér in tranen uit, wát een afgang. Mijn werkplekbegeleider vertelde mij dat ik in het vervolg beter moest nadenken over het aangeven van mijn grenzen. Ik was véél te lief voor de leerlingen, en dat monde uit in dit soort lessen. Ik kwam langzaam bij van mij huilbui en gaf haar gelijk. Vanaf dat moment zou alles veranderen.
Na deze vreselijke muziekles ben ik ontzettend precies geworden in het voorbereiden van mijn lessen. Een goede leerschool voor mij, en dat mag ook, want ik ben immers een juf in spé.
Meer lezen over uit de hand gelopen stagelessen of over stagelopen? Abonneer dan op de homepagina en blijf op de hoogte van alle nieuwtjes!
